EC Poker Tour: zinderende finale met Bo Sehlstedt als winnaar
De notulist van deze site had een button opgeprikt met de tekst “Keep in touch with the Dutch” en dat was we deden gedurende dit toernooi. De bijdrage aan de finale van de kant van de ‘Dutch’ moest komen van John van de Bruggen en wat een bijdrage zou het worden! Laten we eerst eens kijken hoe het er vooraf bijstond:
Mitja Potocin 314.800
Bo Sehlstedt 264.700
Bernt Philipp Hoff 201.700
John van de Bruggen 199.300
Manuel Thiede 131.300
Sorel Mizzi 93.800
Sean Perry 54.800
Michael Schuchardt 40.300
Uiteraard met enige vertraging, Malta is tenslotte een mediterraan eiland, konden de heren aanschuiven met boven zich een camera, zodat het publiek het allemaal goed kon volgen op het grote De techniek bleek regelmatig kuren te vertonen, maar gelukkig werd het eind van de avond gehaald zonder dat al te veel gemist werd. Michael Schuchardt bepaalde het tempo aan het begin van de finaledag door een aantal keren achter elkaar all in te gaan en zijn stack te verdubbelen, daarmee zijn kwetsbaarheid als shortstack opheffend. Die rol kwam nu bij Sean Perry terecht en die deed wat een beetje shortstack geacht wordt te doen: hij ging er als eerste uit. De finale ging verder met zeven man en die leken er een hele lange avond van te gaan maken. Het duurde erg lang voor er weer een slachtoffer te betreuren viel en vooraf zou niemand verwacht hebben dat het de chipleader na dag twee zou gaan worden, Mitja Potocin. Nu hadden we natuurlijk al geconstateerd dat de verschillen niet zo vreselijk groot waren vooraf en dat één goeie of slechte hand een wereld van verschil kon gaan maken. John van de Bruggen, die zijn stack geleidelijk had zien afkalven, vond het op een gegeven moment welletjes en ging over tot de aanval. Eerst verraste hij Manuel Thiede met een setje Azen en daarna reeg hij Mitja Potocin aan het spit.
En eigenlijk kunnen we hier al wel rustig stellen dat John de spirit van deze finale verder zou bepalen. Hij wist zijn momenten goed te kiezen en toonde het nodige lef. Dat had hij eerder het toernooi gedaan en op dag twee had hem dat bijna de kop gekost, toen hij tegen een flush van Mizzi opliep, maar met een miraculeus verkregen full house toch in de strijd bleef, Mizzi een beetje dizzy achterlatend. Het leek wel of Mizzi dat nog steeds was, want hij kwam nimmer in zijn spel. Nog voor de diner break was het gedaan met de sympathieke Canadees en kon hij langs de geïmproviseerde kassa om af te rekenen.
Na het eten was het tijd voor een Duitse clash. Hoff, die weinig anders had laten zien dan een opvallend vermogen tot het innemen van rode wijn, ging all in met twee Azen en 9-6-6 op de tafel. Schuchard gaf de call en draaide K, 6 open. Dat zag er niet best uit voor Titan Qualifier Hoff, die ook nog een tweede Koning tegen kreeg en gezien was.
Dat lot leek vervolgens ook John van de Bruggen beschoren. Hij kondigde all in aan, naast hem dacht Manuel Thiede een poosje na, maar liet het uiteindelijke aan zich voorbij gaan, maar niet Bo Sehlstedt, de man van wie John zelf in een korte pauze had gezegd dat hij hem het meest vreesde. Dus trad de Wet van Murphy werking en overlegde de Zweed A, Q tegen A, 10 van John. De flop gaf 8, K, 2 en de spanning hing tastbaar boven de tafel. Een Boer op de turn en het enige wat John kon redden was een Vrouw. We gingen snel op zoek in de zaal naar een geschikt exemplaar voor hem, maar de deeljuffrouw van dienst was ons voor en toverde er eentje uit haar stapeltje, daarmee onze landgenoot reddend. Vlak daarna nam hij het op tegen de all in van Manuel Thiede, die daarvoor A, 10 beschikbaar had. John echter deponeerde A, K bij de notaris en opnieuw was de board hem gunstig gezind: het leverde helemaal niets op en Thiede nam afscheid.
Nog drie man over, waarvan John de meest aanvallende en Schuchardt de meest behoudende. De heren besloten er een feestje van te maken in wat de laatste en beslissende hand zou worden, waarvoor het scenario door Stephen King geschreven had kunnen zijn. Michael Schuchardt was duidelijk de onderliggende partij geworden en kon weinig anders meer doen dan all in gaan. Twee keer lieten zijn tafelgenoten hem lopen, maar de derde keer was het raak. John van de Bruggen re-raisde en ging eveneens all in. Bo Sehlstedt hield een paar tellen de adem in en vroeg toen wat precies de waarde van de stack van John was. Een telcomité werd ingesteld en na enige heen en weer geschuif kwam het antwoord: 362.000 en de Zweed gaf de call. Het publiek klom op de banken en keek wat de goede Sint de drie mannen had gebracht. De Zweed had A, Q en dus nog even niets, want John had twee zessen. De Duitser echter had twee tienen, maar de flop ging naar de Zweed: A,4,4 en hij was er duidelijk blij mee. Al wat Hollands was schoot schietgebedjes naar boven om alsjeblieft een zes te produceren, maar blijkbaar waren er nog meer Duitstalige schietgebedjes afgeleverd, want de turn bracht een tien. Met een griffel, want nu stond Michael Schuchardt op winst, al zou hem dat met zijn bescheiden reststapeltje niet heel veel verder gebracht hebben. De laatste kaart moest het doen en dat werd een Aas en de betere full house voor de Zweed Bo Sehlstedt.
Het toernooi was gedaan en de prijzen werden verdeeld. De Zweed had het hele toernooi goed gespeeld en was opgrond van dat gemiddelde misschien wel de terechte winnaar, maar de prijs voor de beste aanvaller kwam John van de Bruggen toe en zo is het maar net!
