Column – Pokerblessures
Het is een onderbelicht thema in de pokerwereld: blessures. Het is niet zo voor de hand liggend als bij de wat meer fysieke sporten, maar ook bij poker kun je verwondingen oplopen.
Tijdens de WSOP van 2006 werden pokerpro’s gevraagd naar hun blessures. (Let op de beelden kunnen schokkend zijn.) Ik ben het levende bewijs dat je bij poker geblesseerd kunt raken.
Zes weken geleden ging ik diep in een 22 dollar Multi Table Tournament. Ik had die dag wat bad beats om mijn oren gekregen en was wel toe aan een mooie cash. Na ruim zeven uur spelen kreeg ik een topper gedeeld in de big blind: AK. Met mijn aggresieve table image zou ik hier best wel eens een flinke pot kunnen pakken en dat zou natuurlijk mooi zijn. Er was maar één speler aan tafel met een grotere stack dan ik en die speler raisde vanaf de button nadat iedereen had gefold. De stacks waren behoorlijk diep en ik reraisde hem. Ik wist dat hij niet zomaar zou folden. Hij callde inderdaad en de flop kwam A K 7 rainbow. Hij checkte en ik bette iets meer dan een halve pot. Hij check-raisde bijna meteen, waarbij hij mij bet verdriedubbelde. Ik schatte hem op een Ax en besloot voor de hoofdprijs te gaan: All-in. Villian vroeg extra tijd aan. Met een set zevens zou hij me al lang gecalld hebben dus ik wist dat ik goed zat en ik hoopte op een call. Na een halve minuut kwam die call ook.
K8 ofsuit! Die banaan had alles op het spel gezet met slechts een paar koningen. Ik had hem crushed. Zelfs een K of een 8 kon hem niet redden. Ik gooide mijn gebalde vuisten de lucht in en slingerde een mannelijke oerkreet door de kamer: “Ooorah!”. Maar terwijl ik in mijn hoofd de slingers voor het feest al aan het ophangen was, zag ik de digitale muntjes de verkeerde kant op schuiven. Runner-runner achten!? Ziek! Ik sprong uit mijn stoel en trapte heel hard tegen het eerste voorwerp dat ik zag: mijn ‘Solsta Pälbo’ voetenbankje van een Zweeds warenhuis. Het houten bankje vloog tegen het plafond omhoog. Even was ik onder de indruk van die sportieve prestatie, maar als snel maakte mijn trots plaats voor een intense pijn. Huilend als een klein meisje liet ik mij in mijn (eveneens Zweedse) bank vallen. Het stond 1-0 voor Jokerstars en 1-0 voor Solsta Pälbo. Het liefst was ik daar nog even vol zelfmedelijden blijven liggen, maar de piepjes van Pokerstars riepen mij terug naar het digitale stijdveld. Ik had namelijk nog meer tafels openstaan, dus sleepte ik me terug naar mijn bureau en verbeet de pijn.
Met die blessure ga je natuurlijk ook niet naar de dokter, want hoe leg je dat nu weer uit.
Pas toen ik de volgende dag niet meer kon staan/lopen besloot ik langs de eerste hulp te gaan. Al snel bleek mijn voet inderdaad gebroken te zijn, ik moest een maand in het gips.
Inmiddels ben ik weer volledig hersteld (mede dankzij de steun van mijn voetenbankje – hoe ironisch) en heb ik mijn lesje wel geleerd:
Les 1: Een maand duurt lang!
Les 2: Juich niet te vroeg.
Les 3: Kwaliteitsmeubels hoeven niet duur te zijn.
Les 4: Probeer je emoties uit te schakelen bij online poker.
P.s. Als je dan toch je emoties niet kunt bedwingen, gooi dan gewoon iets kapot ofzo. Je hebt eerder een nieuwe muis dan een nieuwe voet.